Uçakta anne üç yaşındaki kızını iniş sırasında kemerini bağlaması için ikna etmeye çalışıyordu: “Lütfen koltuğuna otur. Bak anneni ne kadar üzüyorsun.”
Ya da işten eve yorgun gelen baba beş yaşındaki oğluna bu kadar gürültülü koşturmamasını söylüyor: “Oğlum bak baba çok yorgun. Bu kadar gürültü yapıp beni ne kadar sinirlendiriyorsun.”
Coğrafya sınavından sürpriz yapıp 10 alan oğluna annesi ne kadar mutlu olduğunu anlatıyor: “Oğlum beni ne kadar mutlu ettin.”
Bu cümleler tanıdık geliyor mu Size? Üç cümlede de anne ya da babanın duygularının sebebi çocuklar. Kötü bir şeyler yaptıklarında kızdırıyorlar, iyi bir şeyler yaptıklarında ise sevindiriyorlar. Bu cümlelerin devamında çocuklara verilen mesajların neler olabileceğini düşündüğümüzde neler söyleyebiliriz?
-Ben annemi ya da babamı sevindirip, üzebiliyorsam eğer başkaları da benim duygularımı etkileyebilir. Dolayısıyla duygularımın sebepleri dışarıda bir yerde.
-Duygularımın ve devamında belki de davranışlarımın sorumluluğu da pek ben de olmayabilir.
Bu varsayımı kabul ettiğimizde bizi mutlu eden veya kızdıran her ne varsa tüm sorumluğu yükleyebileceğimiz olaylar, insanlar ve sahneler yaratabiliriz. Peki bu durum ne kadar gerçek?
Tüm duygularımızın sorumluluğu tamamen bize ait nokta der sevgili bilim insanları. Çevremizde ne oluyorsa ve biz bu olanları nasıl algılıyorsak duygularımızı bu yönde şekillendiriyoruz. Sorumluluk tamamen bizde, çünkü tüm duygular bizim düşüncelerimizin kimyasal bir reaksiyonu sonucu var oluyorlar. Her ne düşünmeyi seçersek, duygumuzu da seçmiş oluyoruz ve devamında davranışımız da duygumuzu izliyor. Tüm hissettiklerimizin sebebi biziz. Değer verdiğimiz için çocuklar, yakın arkadaşlar, güvendiğimiz insanlar bizi üzebiliyor ya da mutlu edebiliyor.
Aynı üç cümleyi daha farklı nasıl söylenebilir bu durumda? Buyurun aşağıda hazır yazılmışı var:-)
-Koltuğa oturmamana üzülüyorum.
-Bu kadar bağırmana sinirleniyorum.
-Sınavdan 10 almana çok sevindim.
Nasıl geldi? Yine duygular aynı, bu kez anne ve babanın seçimi olan duygulardan bahsediyoruz. Duygularımızın sorumluluğunu aldığımızda değişim için de çaba harcayama “evet” diyebiliyoruz. Kurban dramasını oynamak yerine bir şeyler için çaba harcamayı seçebiliyoruz.
Daha da güzeli duyguların sorumluluğunu alan çocuklar yaratabiliyoruz. Hepimize kolay gelsin:-)
Mine Kobal Ok, ACC