Hevesli bir yeni anne olarak bol bol çocuk eğitimi kitabı okuyorum bu aralar. Tüm okuduklarınmdan sonra bende kalan iki satırı paylaşmak istedim

İlk satır: Silgisi olmayan bir süreç, anne ve baba olmak. Söylediklerinizle, nasihatlarınızla değil, Sizden gördükleri somut davranışlarla öğreniyorlar çocuklar. O nedenle çocuk gelişiminde sonuç garantili yaklaşımları ezberlemek ve yapmak değil gerçekten “olmak” çalışıyor. Sade, sakin ve içten olabilmek…

İkinci satır: Çocuklara verebileceğimiz iki değer var; kökler ve kanatlar.

Kökleri onları birey yapacak olan unsur, nereye ait olduklarını bilmeleri/ hatırlamaları anlamına geliyor. Onları birey yapacak unsur olan kökler hep dönebilecekleri bir yer, güven, şefkat, aidiyet ve sorumluluk ile besleniyor. Bununla birlikte kocaman kanatlar ile de cömertliği, yaratıcılığı, açık fikirliliği, sevgiyi büyütebiliyorlar, bütün olmanın neşesini tadıyorlar.

Bugünlerde “kökler ve kanatlar” bana sürpriz yapıp, köşe başlarında karşıma çıktıkça ben de kendime sormaya başladım.

Köklerim ne kadar derine iniyor, ne kadar güçlü? Kanatlarımı ne zaman açıyorum? Ne kadar uzağa uçabilecek cesaretim var?

Mine Kobal Ok