Seminerlerde bir aksilik olmazsa bana sorulan ilk üç sorudan biri “Sizin için zor olmuyor mu? Bebeği bırakıp taa buralarda seminer vermek?” oluyor. Ben de hep aynı yanıtı veriyorum: “Benim burada olmam Eren için de iyi bir şey. Baba ile bol bol zaman geçiriyor. Eve döndüğümde ikimiz de çok seviniyoruz. Ve biraz daha büyüdüğünde daha çok kendi sorumluluğunu alabilen, özgüveni olan bir çocuk yetiştirebilmek için iyi bir rol modeli olmaya çalışıyorum.” Bununla birlikte yaşamın tek amacını sadece çocuk yetiştirmek olduğuna inanarak “fedakar”, “saçını süpürge eden” çocuk odaklı bir anne olmanın tehlikeli olduğunu düşünüyorum.
Eren öncesine kadar kendimi asla mükemmeliyetçi biri olarak tanımlayamadım. Detaylar söz konusu  olduğunda ilkokuldan bu yana kabus gibiyimdir, muhteşem işlem hatalarından, test sorularındaki tüm olumsuzluk eklerinin olduğunu tuzaklardan bu yana kayda değer pek yol alamadığımı da itiraf edebilirim. Ancak “anne” sıfatı ile Eren ile ilgili her konuda nasıl Alman bir mürebbiyeye dönüştüğümü bazen hayretle izliyorum. Yemek kurallarından televizyon yasağına, uyku düzeninden konuşma kalıplarına kadar doğru ve yanlışları tüm ev ahalisi de ezberlemiş durumda:-)
Tüm bu sahne ile paralel mükemmel bir anne olmaya çalışmıyorum aslında, sadece “sahici” bir anne olmak istiyorum. Söyledikleri ile yaptıkları tutarlı olan bir anne olmak istiyorum.
-Eren’in mutlu olmasını istediğim için evde gerçek bir neşe olmasına özen gösteriyorum.
-Eren’in mutlu olmasını istediğim için birlikte bol bol güldüğümüz anılar biriktiriyorum.
-Eren’in yaratıcı olmasını istediğim için, sürekli yeni bir şeyler öğrenmeye devam ediyorum.
-Eren’in idealleri olmasını istediğim için, ben de kendi ideallerimi gerçekleştirmeye devam ediyorum.
Bu listeyi keyifle uzatabilirim:-)
Eren nefis bir öğretmen. Bana detaylarla nasıl başa çıkabileceğimi öğretiyor. Zamanı daha da etkili nasıl kullanabileceğimi öğretiyor. En değerlisi ise bana hayata nasıl sorular sormam gerektiğini öğretiyor.
Suçluluk hissiyle ya da daha yumuşak bir ifadeyle “mutlu çocuk yetiştirebilmek” için çocuğa yapışmanın amaç ve araç karmaşası olacağını düşünüyorum. Çocuk ile birlikte yaşamak, birlikte yaşamı büyüterek daha keyifli yaşamak, her anın tadını çıkararak yaşamak hiç de kolay değil tabii ki. Ancak tüm çocuklar nefis bir öğretmen:-) Anne ve babalar eğer doğru soruları sorabiliyorlarsa, çocuklar da en mutlu, en keyifli yanıtları vereceklerdir.
Siz nasıl bir çocuk istiyorsunuz?
Mine Kobal Ok, ACC